Projectreis 2023

Nergens komt het pay it forward principe (ofwel ons eigen motto ‘Learn-Earn-Return’) zo sterk en duidelijk naar voren als in Afrika. Na vier jaar konden we dan eindelijk weer een bezoek afleggen aan de door ons zo geliefde projecten, onze eigen mensen weer zien en vasthouden en met eigen ogen zien wat covid heeft aangericht en daarnaast ook welke (positieve) ontwikkelingen er hebben plaatsgevonden.
We weten het maar al te goed: er zijn honderdduizenden mensen in Afrika die hulp nodig hebben. Er zijn duizenden werklozen, mensen zonder ID bewijs die daardoor geen steun kunnen ontvangen en een baan kunnen vinden, tallozen die noodgedwongen ver van hun familie en kinderen vandaan zijn in de hoop elders wel een baan te vinden. Er zijn legio (wees)kinderen, talloze mensen geïnfecteerd met het HIV virus en er zijn heel, heel veel mensen die als ze ’s ochtends opstaan, niet weten of ze die dag te eten hebben. Je zou denken, hoe kom jij je bed nog uit, waar haal je de kracht vandaan.
En toch, als we dan weer zien hoe groot de saamhorigheid is, hoe mensen elkaar lief hebben, hoe een tienermoeder van 19 die haar school niet kan afmaken en waarvan de vader van het kind verdwenen is zo ontzettend blij is met haar kindje, hoe de oudere oma’s in het dorp zich ontfermen over de jonge baby’s en kleuters, hoe mensen dag en nacht klaarstaan voor de hulpbehoevenden, dan zien wij niet alleen het leed maar ook de hoop en de kracht die er leeft. In de moeder die ’s ochtends voor dag en dauw opstaat om ontbijt te maken voor haar 4 zoons (welke noodgedwongen in 1 bed slapen) waarna zij begint aan haar shift die van ’s ochtends 6 tot ’s avonds 6 duurt, waarvoor zij slechts een schijntje ontvangt. De moeder die dan ’s avonds thuis komt in haar piepkleine ‘shack’ zonder elektra, maar waar wel een teil met warm water voor haar klaarstaat zodat zij haar vermoeide voeten kan laten rusten. In de oudste zoon die tevergeefs naar werk zoekt en zijn eten afstaat aan zijn jongere broer. In de middelste broer die het kleine beetje geld dat hij ontvangt opspaart om zijn jongste broertje naar school te laten gaan zodat hij niet op het verkeerde pad terecht komt.

Want de verleiding is zó groot; zonder geld, zonder zicht op een baan, zonder eten, waarom zou je nog je best doen, je school afmaken als je toch geen geldig diploma kan ontvangen omdat je geen verblijfsvergunning hebt. Dat je recht in je gezicht wordt gezegd dat je ‘niet bestaat’ voor het systeem. Dat je daardoor geen bestaansrecht hebt omdat je geen kans maakt op enige vorm van subsidie of hulp.
Je zou denken, gelijk heb je als je dan liever gaat zitten lijm snuiven in een hoekje van je sloppenwijk, samen met alle anderen van jouw leeftijd. Gelijk heb je, dat je een vrouw van haar schamele inkomsten berooft, die zij eerder die dag heeft ontvangen door de hele dag in de brandende zon te staan om de schamele paar zelf geteelde gewassen te verkopen.

Desondanks hebben wij weer met eigen ogen mogen zien dat de mensen die wij met onze stichting kunnen helpen, er daadwerkelijk iets van maken en dit principe ook doorvertalen naar hun eigen gemeenschap, eigen (groot)ouders, broers/zusjes, buurjongens en meisjes, oma aan de overkant en de oude vrouw aan de overkant van de wijk die de 5 kinderen van haar reeds overleden dochter opvoedt. Het zijn er misschien qua aantal niet veel, maar wat zij voor elkaar krijgen spreidt zich als een olievlek uit en ‘betaalt zich uit.’

Wij hebben het genoegen en plezier gehad om de grote contrasten met eigen ogen te mogen zien en daarnaast te ervaren wat hoop doet met een mens. Dat de gedachte aan iemand die in Nederland geld en/of kleding heeft ingezameld voor iemand aan de andere kant van de wereld iemand werkelijk vleugels geeft en de wilskracht om door te gaan. We hebben gesproken met Alfred die 9 jaar van het kastje naar de muur werd gestuurd om een ID bewijs te ontvangen. Hoe hij zijn examen maakte, in de wetenschap dat het niets uitmaakte omdat hij zijn diploma niet zou ontvangen zonder dit bewijs. Hoe hij zichzelf sneed om de pijn van binnen te ontlasten.

Wij hebben uit zijn eigen mond mogen horen dat dankzij uw financiële steun het team van Khaya Centre hem de mentale steun kon geven die hij nodig had. Dat hij daardoor de afstanden kon maken om 9 jaar lang op en neer te reizen om uit te vinden hoe het met zijn status zat. Dat hij ook daardoor de vereiste DNA test kon laten uitvoeren om aan te tonen dat hij recht had op het Zuid-Afrikaans staatsburgerschap. Dankzij dit alles heeft hij uiteindelijk het ID bewijs ontvangen. Het bewijs zorgt niet alleen voor een kans op een baan, ook geeft het hem de erkenning die hij zo lang heeft gezocht, dat hij er mag zijn, dat hij iemand is.

We hebben gesproken met de student uit het armste gedeelte van Soweto, die zich nu bevindt op de meest prestigieuze universiteit van Johannesburg en zelfs tot de 15% meest intelligente studenten behoort. Hoe de ‘achtergebleven’ buurtkinderen met wie hij opgroeide voor hem staan te juichen in plaats van hem te benijden. Hij realiseert zich dat hij een rolmodel is en studeert zich suf om daarnaast ook klaar te staan voor zijn moeder en de mensen uit zijn oude buurt die hem nodig hebben.

We hebben Jeannie en haar kinderen weer mogen zien. Haar 40 kinderen, sommige met een beperking en waarvan werd gezegd dat ze nergens thuishoorden. Jeannie vangt ze liefdevol op in haar heerlijk chaotische warme ‘thuis’ en alle kinderen zorgen voor elkaar en haar. Zij kan dit, omdat ze weet dat er in Nederland mensen zijn die zich om haar bekommeren.

Iedereen heeft iemand nodig die zich voor hem/haar opwerpt als steunpilaar. Of dat nou is in financiële vorm of mentale support. Maar een combinatie van deze twee belangrijke delers maakt ons sterk. En met ons bedoel ik ook U als donateur, wij als Stichting en onze mensen ter plaatse die ondanks vele tegenslagen de kracht blijven vinden om elkaar te helpen, om dag in dag uit de moeilijke keuzes te maken welke mensen er wel of niet kunnen worden geholpen. Welke kinderen wel en welke niet met een maaltijd naar huis verdwijnen. Maar ook zij weten, het betaalt zich terug, hoe dan ook. In Afrika kijkt men naar elkaar om, en dankzij u en onze steun kunnen zij dit laten voortbestaan.

We hopen dat we hiermee een kleine impressie kunnen weergeven van de impact die het heeft op vele mensen.
‘In Africa, hope never dies’.